Mijn groene Toyota is voorzien van regenkapjes boven beide voordeuren. Niet sexy. Wel handig. Kun je toch het raam een stukje openen tijdens zomerse stortbuien. Een uiterst praktische oplossing van de Japanse autofabrikant voor onze Hollandse zomers.

Maar naast dit dienen deze mini afdakjes nog een tweede doel. Had geen Japanner kunnen verzinnen. Wat blijkt? Lieve, kleine, groene sprinkhaantjes kruipen er maar al te graag onder. Bij regen. Bij zonneschijn. En niemand weet waarom.

Hup
Vanaf de lente tot aan het begin van de herfst tref ik thuis met regelmaat een kopie aan van het groene diertje dat ik een paar dagen daarvoor onder mijn afdakje heb weggejaagd. Waarom ik hem een pak rammel geef? Omdat het tweede doel, geïntroduceerd door de sprinkhaan, het eerste doel ondermijnt. Want ik denk er niet aan om mijn raam te open wanneer meneer met z’n groene doppen naar binnen loert. Ooit deed ik dat wel. Toen hij zich had verstopt. Hup. Meneer zat op de achterbank. Hup. Meneer was uit zicht. Hup. Meneer zat naast me. Hup. “Nee, niet hier!” Hup. “Ook niet daar!” Hup. Hup. Hup. Je begrijpt, een sprinkhaan in de auto is onhandig.

A2
Het was alweer even geleden dat de laatste hupper zijn kop had opgestoken. Tot zondagochtend. Ik was nog niet van de parkeerplaats gereden of ik zag hem al zitten. Stil. Doodstil. Misschien zelfs nog in slaap. Nietsvermoedend over wat er ging komen: de A2. Ik wist dat hij zou blijven zitten. Ik wist ook dat hij zichzelf niet een betere positie zou verwerven. Gewoon, omdat hij dáár zat. Net niet helemaal onder mijn afdakje. Drie stoplichten verder dook ik de oprit van de Nederlandse verkeersslagader op.

Pas toen het door de oplopende snelheid steeds moeilijker werd om op en in dezelfde positie te blijven zitten, probeerde mijn groene bijrijder nog snel beschutting te zoeken. Die poging kwam te laat. Zo merkte hij zelf ook. 80. De wind verplichte hem zijn vier poten op de ruit te houden. 90. Hij was nog net in staat zijn twee achterpoten iets verder uit elkaar te schuiven, waardoor zijn achterlijf dichter bij de ruit kwam. 100. Zijn twee voelsprieten waren niet meer te zien in het geweld van de wind. 110. Het verzet van de linker voorpoot dreigde te breken. 120. Floep. Zijn zwakste pootje liet het definitief lopen. 125. Ook de controle over de aërodynamica van zijn achterlijf was verdwenen. 130. Beide achterpoten bungelden door de razende wind. 135? Ik deed het. En dat knaagt nu al bijna een week aan me.

Deel met:

•