Water, je kijkt er zonder moeite doorheen. In een bekertje. Ze houdt haar geheimen beter verborgen onder de altijd bewegende blauwe golven van de oceanen. Zo beschermt ze haar schatten voor onze sloopdrang. Ik vraag me sterk af, na het kijken van een korte documentaire van Greenpeace, of dit beschermingsmechanisme ook niet meteen haar grootste bedreiging is.

Dat de neushoorn bijna uitgestorven is, zien we. Omdat we hem nooit meer zien. Daarom werd de jacht op hem verboden, verzamelden we de overgebleven exemplaren en plaatsten er een hek omheen. Dat de haai bijna uitgestorven is, zien we niet. Omdat we hem überhaupt nooit zagen. Daarom wordt de jacht op hem niet verboden en krijgen ze evenmin glas om hun aquarium. Zeedieren zijn de enige wilde dieren waarop nog commercieel gejaagd mag worden. Met een bizar resultaat: 90% van alle grote jagers verdween de afgelopen 60 jaar uit zee.

Uit het oog
Dubieuze praktijken op land mogen dus rekenen op meer aandacht dan de issues onder de zeespiegel. Dat is met recht oppervlakkig te noemen. Oceanen bedekken 70% van het aardoppervlak. 80% van al het leven op aarde dobbert in water. 50% van de zuurstofvoorraad komt van oceanen. Ze regelen met klimaat. Bezorgen een pakketje regen op z’n tijd. Zwengelen de wind aan. Hoe vreemd, nee wreed, is het om die oceanen uit het hart te verliezen?

Wie wel oog heeft voor de oceanen, kan er op twee manieren naar kijken. Of je komt op voor de oceanen om het leven in zee te redden. Of je komt op voor de oceanen om je eigen leven te beschermen. Ik geloof alleen in de eerste strijdvaardigheid. De tweede is niet gek, wel in essentie egoïstisch. En laat je dan net de capaciteit missen om er iets aan te doen: een offer brengen.

Zeepark
Zoals gezegd, we vertroetelen de big five in een natuurpark. Terwijl we de haai, zwaardvis, walvis, tonijn en garnaal laten spartelen. Het bouwen van een zeepark met glas of een hek is geen optie, al was het mogelijk. Vissen zwemmen namelijk rondjes, om de wereld. Ook de opkomst van zeeboerderijen helpt geen vis. Voor elke kilo boerenvis is vier kilo wilde vis nodig om hen te voeren. Zakt de moed je al in de zwembroek?

Gelukkig is er Greenpeace. Zij bedachten het Emergency Oceans Rescue Plan. Een plan waarin 40% van alle zeeën beschermd gebied wordt. Dit moet genoeg zijn om het zeeleven te herstellen. Ook ver buiten de grenzen van deze beschermde zones, waaronder een deel van onze Noordzee. Een puik plan, waarvan al 1% is gerealiseerd… Om daar wat vaart achter te zetten, vraagt Greenpeace je stem te verheffen naar de Japanse overheid. Zij leiden deze maand een vergadering van de VN waar de oceanen op de agenda staan.

Dat lijkt me zelfs haalbaar voor de mensen uit de tweede categorie. Toch? Dan ga ik ondertussen testen of ik waardig ben voor categorie één: een jaar lang geen garnalen eten. Ja, je bent hier, na mijn beperkte vleesconsumptie, live getuige van mijn volgende stap naar een vegetarisch bestaan!

Deel met:

•