God is God. Hij staat boven alles. Niemand die aan Hem kan tippen. In de aller verste verte niet. Behalve de mensen in Zijn boek natuurlijk. Die benaderen Zijn goddelijkheid vaak op fabelachtige wijze. En ik kijk naar hen op.

Was ik maar zo, denk ik als ik de verhalen van de hoofdrolspelers in de Bijbel lees. Van Abraham tot Zacharias. Ondanks hun fouten stonden zij dicht bij God, praatten vaak letterlijk met Hem en kregen in hun leven een postzak vol brieven uit de hemel.

Als ik om me heen kijk en mezelf in de spiegel zie, verlies ik de moed soms. Ik snap wel dat God duizenden jaren geleden aanstuurde op het schrijven van de Bijbel. Anno 2012 was de Bijbel een stuk dunner geweest. Christenlosers van de 21e eeuw, dat zijn we. Neem Paulus. Hij viel van zijn paard, hoorde Jezus, zag Zijn licht nog net voor het een paar dagen duister werd, werd plots genezen en kreeg wijsheid waar Salomo geen raad mee zou weten.

Hier worstel ik al jaren mee. Tot pas. Met een genadeklap veranderde mijn beeld van deze geschiedenisschrijvers voorgoed. Ik ontdekte hoe God ook tussen de regels door laat zien dat alleen Hij God is. Niemand komt bij Hem in de buurt. Ook mijn geloofshelden niet. God liet ze blunderden. Blunderen in de Bijbel. Hij zag dat het niet goed was, maar repte er geen woord over. Ze trapten er met beide benen in. Om mij te bemoedigen.

Neem dezelfde Paulus. Waar hij dacht de woorden van God te spreken, weet ik nu beter. “Leert de natuur zelf u niet dat lang haar een man te schande maakt, terwijl het een vrouw tot eer strekt?” Je kunt het Paulus niet kwalijk nemen dat hij niet naar Burgers’ Zoo kon, maar de koning van het dierenrijk leert ons echt wat anders. Of zijn bekende betoog waarin hij meent een betrouwbare boodschapper te zijn: “singles moeten niet trouwen.” Als alle christenen daaraan gehoor hadden gegeven, was ik nu een uitgestorven ras.

Zo valt Paulus van zijn goddelijke voetstuk tot mijn niveau. Alleen God is Goddelijk. Dat moge duidelijk zijn. En ik kijk weer alleen naar Hem op.

Deel met:

•