“Jullie blijven altijd kind.” Dat verwijt krijgen mannen regelmatig te verwerken. Inderdaad, we houden van het kind in ons. Auto’s blijven speelgoed, voetbal schopt het ver en we genieten van vuurwerk alsof we er nog steeds een krantenwijk voor doen. Ok, eerlijk is eerlijk. Soms slaan we door. Als we de wc-bril laten zitten en zelf blijven staan bijvoorbeeld. Excuses daarvoor.

Vrouwen niet. Nee, vrouwen zijn heel anders. Die zijn jong volwassen, voeden met gemak zelfs oudere broers op en trekken op latere leeftijd echt geen roze jurk meer aan. Die ruilen ze om voor een witte. Nog één keer zo’n jurk en dan nooit weer. Althans, dat is de opzet. Maar als die witte jurk eenmaal uit is, komt het. Met het uittrekken van de maagdelijkheid dringt het door. Ze zijn geen prinses geworden. En zo ontstaat het prinsessencomplex.

Mijn appartement heeft drie kamers. Een grote woonkamer met keuken en twee andere kamers. De een is drie keer kleiner dan de ander. Ik slaap in de kleinste. Ja vrouwen, ik slaap in de kleinste kamer van mijn kasteel. Mannen snappen dat. Jullie niet. Zelden kreeg ik van een vrouw tijdens een rondleiding begrip voor deze keuze. Wat natuurlijk een hele logische is. Als ik slaap, heb ik niets nodig dan mijn bed. Ook geen ruimte. Als ik wakker ben, heb ik mijn bed niet meer nodig. Wel ruimte om te leven.

Vrouwen dromen er als kind van prinses te worden. Als dat niet lukt, gooien ze het over een andere boeg. Ze blijven geen kind zoals mannen, maar blijven hangen in hun kinderdroom: het prinsessencomplex. Daarom willen ze de grootste slaapkamer. Logisch of niet. De grootste verzameling schoenen. Betaalbaar of niet. Ja, alles moet groot. Prinsesselijk. En als het niet groot is, maken ze het wel groter. Zoals problemen bijvoorbeeld.

Deel met:

•